تو می توانی دوستی مرا نپذیری. می توانی مرا از خود برانی. می توانی روی از من بگردانی و برای همیشه مرا از دیدار خود محروم كنی ... من هم می توانم تو را نبینم. می توانم روز ها و شبها بدون دیدار تو بسر برم. می توانم چشمانم را از سر راه تو بگردانم و به سوی تو خیره نشوم. می توانم زبانم را وادارم تا نام تو را بر خود جاری نكند. می توانم گوشم را از شنیدن آهنگ صدایت بی نصیب نمایم. ولی ....قلبم.... او دیگر در اختیار من نیست. او تا زنده ام بیاد تو خواهد طپید او در درون خود بخاطر تو خواهد نالید.
مگر ترانه های آسمانی عشاق و سرودهای ملكوتی دلباختگان بگوش تو نمی رسد؟
تمام هستی من، چرا دوستم نمی داری؟
وسیله ای جز رابطه ای كه قلب ها را به یكدیگر نزدیك می كند ندارم. تصور می نمایم كه گه گاه به كمان احساسات كسی كه مدتهاست او را فراموش كرده ای پی ببری و اندكی او را بخاطر بیاوری.
نمی دانم آیا سزاوارم كه به این دستاویز امیدوار باشم؟
مگر نمی گفتی قلب تو جایگاه عشق و آرزوی منست؟
مگر نمی گفتی نگاه تو مرا به بهشت می رساند؟
مگر نمی گفتی زندگانی خویش را برای تو می خواهم؟
پس چه شد؟ چرا در تاریكی زندگی رهایم ساختی؟
فرشتگانی كه سوگند عشق و وفاداری ترا شنیده اند هنوز با اندیشه های من بازی می كنند. بلبلانی كه در كنار دلهای ما نغمه سرائی كرده اند هنوز در گوشه و كنار زمزمه می كنند و بر دل دور افتاده من سلام می گویند.
راستی، آن همه لطف و پاكدلی به كجا رفت؟ چرا سعادتی كه بر هستی من سایه افكنده بود، بدین زودی در تاریكی های سرشك و اندوه پنهان گردید؟ مگر ممكن است دلیكه به نور عشق و فضیلت، گرمی و روشنی یافته است بدین زودی سرد و خاموش گردد؟
آیا بیاد می آوری آن روزهای گذشته و آن عهد و پیمان هایی را كه دلهای ما را بهم پیوست ؟ بدانگونه كه اگر كسی می گفت این رابطه را روزگار برهم می زند، بر او می خندیدیم. مگر تو بمن نمی گفتی كه زندگی را دوست می داری زیرا من زنده ام؟
از آنچه بر ماگذشته تو را چیزی نمی گویم.... ولی متاسفم بر آن نهالی كه با چه امیدهایش كاشتم و چون زمان گلش، در رسید آن گل را باد سوزانی خشكاند. آری غنچه عشق ما نشكفته پژمرده شد. اگر فرشته می تواند آدمی را كیفر كند این منتهای شدت كیفر است.
ای كاش گذشته را فراموش می كردم و به دلخوشی پیشین باز می گشتم . آیا بیاد می آوری آن روز را كه می گفتی تو این لبخند را از لبان فرشته ربوده ای؟ اینك كجایی كه ببینی آن لبخند چه بر سرش آمده.
خداحافظ
امروز دیگر تو را ترك خواهم گفت. اصرار نكن دیگر نمی مانم. بعد از این همه كه مرا آزردی حالا در این دقایق آخر با من مهربانی می كنی؟
این اشكهای گرم و سوزانی كه در چشمانم غلتانست با تو چه می گویند و از من چه می خواهند؟ جز اینكه تنها وفاداری را آرزو می كنند؟ ولی من آنها را مایوسانه از خودم می رانم چون وفایی در تو نمیابم. آری می روم خداحافظ. دوست دارم دور از تو جان بسپارم تا صدای قهقه خندهایت را بگوشم نشنوم.
بگذار بروم و از تو فرسنگها دور باشم. نمی دانم به من چه خواهند گفت در حالیكه با دلی شكسته و پریشان باز می گردم و با تو چه خواهند كرد آن ناز و عشوه هایی كه تو را مجذوب كرده است. بر دل ها آتش می زنی اما باز گناه را به من نسبت خواهند داد و تقصیر را بر گردن من خواهند نهاد. راست است كه یك دل و یك عشق تو را كافی نیست. تو باید دلها بسوزی. بدبخت من، كه جز یك دل و یك عشق نداشتم.
خداحافظ، گریه نكن كه باور نمی كنم مرا دوست بداری. شاید این اشكها بخاطر تنهایی باشد ولی نترس تو را تنها نمی گذارند. این من هستم كه باید بگریم. تنها من هستم كه جز تو ندارم، و تو هم مرا نمی خواهی.
من باید آه بكشم و اشك بریزم ولی كجا در تو اثر خواهد كرد؟ می خواهم بروم دیگر این سوگندها كه در پیشم یاد می كنی و قسم ها كه پی در پی بر زبان می آوری نخواهد توانست مرا از رفتن باز دارد.
فراق تو برایم زیاد سخت است زیاد، ولی بیش از این تاب بی وفایی و بی مهری هایت را ندارم. كجا برایم عزیز و دوست داشتنی تر از كنار تو بود اگر با من كمی مهربان می بودی؟ حال كه مرا دوست نمی داری، حال كه با من بی وفایی می كنی، حال كه من پناه گاهت نیستم، حال كه.... دیگر خداحافظ.
آن زمان كه دوستمان می داشتند، دوستشان نداشتیم. آن زمان كه قدرمان را می دانستند، قدرشان را ندانستیم و آن زمان كه ما را گرامی می داشتند، گرامیشان نداشتیم. و حال كه به قدر و ارزششان پی بردیم آنها هستند كه ما را ترك خواهند گفت. زیرا كاسه صبر هر چه قدر هم كه بزرگ باشد سرانجام روزی لبریز خواهد شد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت: